| Inhoud |
Nadat is gebleken dat ingevoerde, klassieke, auto’s voor belanghebbende, X, zijn bestemd en dat X auto’s te koop aanbiedt, is aan X, de onderhavige navorderingsaanslag opgelegd. Daarna zijn bij een FIOD-onderzoek meer dan 40 auto’s bij X aangetroffen en een administratie met betrekking tot de autohandel in 1978 t/m 1986. Naar aanleiding van een FIOD-rapport is een tweede navorderingsaanslag opgelegd. In geschil is onder meer of sprake is van een onderneming ex art. 6 Wet IB 1964 en, zo ja, de hoogte van de winst.
Het hof heeft geoordeeld dat, gelet op het aanbieden en (bemiddelen bij) verkopen, en restaureren van auto’s, de wijze waarop van verrichting en omvang van die werkzaamheden sprake is, X winst ex art. 6 Wet IB 1964 heeft genoten. In het licht van de door X gestelde feiten: dat hij jaarlijks enkele tientallen auto’s heeft gekocht, geruild of verkocht, dat X regelmatig verkoopadvertenties plaatste, dat X over stallingsruimte beschikte, dat een en ander er mede toe strekte het met zijn activiteiten als verzamelaar gemoeide geldvolume te vergroten en de kwaliteit van zijn verzameling te verhogen, en dat X geldelijk voordeel heeft behaald, behoefde ’s hofs oordeel dat X’ activiteiten een onderneming vormden, waarin ligt besloten dat X naar winst streefde, volgens de Hoge Raad geen nadere motivering.
Het hof heeft voorts geoordeeld dat X onder meer met het in het geding brengen van uiteenlopende cijfers ten aanzien van de brutowinst behaald in 1986, niet aannemelijk heeft gemaakt dat de door de inspecteur berekende winst onjuist is. Dit oordeel is volgens de Hoge Raad onbegrijpelijk in het licht van de door X overgelegde berekeningen, zodat aan ’s hofs beslissing omtrent het bedrag van de door X behaalde winst de grondslag ontvalt. De klacht dat het hof X niet alsnog in de gelegenheid heeft gesteld een stelsel van winstberekening te kiezen, treft ook doel.
(Volgt vernietiging en verwijzing.) |